1371 roku Siemowit III zezwolił na lokację wsi Łąck, należącej do norbertanek płockich, na prawie niemieckim, określając wymiar czynszu książęcego na 12 groszy praskich z włóki osiadłej, uzależniając długość wolnizny od decyzji władz klasztornych.
Brak dokładnych danych o Łącku z okresu Jagiellonów, ale najprawdopodobniej przez wiele wieków miejscowość ta rozbrzmiewała głosami rogów myśliwskich, które dochodziły z pobliskich lasów książęcych.W okresie rozbiorów Łąck był własnością rodziny Łączyńskich. Należy przypuszczać, że magnat Łączyński przyjął nazwisko od wsi Łęczyca, która do niego wówczas należała.